Januari

img_1321

De schilderstuin is nu ver weg

maar heeft zijn eeuwigheid gevonden

rijzend uit het oude licht

dat daar gedroomd werd vastgelegd.

 

Marinus te Velde

Geplaatst in gedichten | Tags: | Een reactie plaatsen

Herdenken

IMG_0868

Aan de kust van verlangen

vind ik sporen

die niet dagelijks worden overspoeld

en raak in gesprek

zonder te weten waar je bent

deze ruimte heb ik gegist.

 

Marinus te Velde

Geplaatst in gedichten | Een reactie plaatsen

Je danst…

img_0442

Je danst in mijn hoofd

als de wind in het bloeiende gras.

Dan weet ik wat we zagen

achter de bergen in blauw

 

de zon in rimpelend water

 uitgehouwen trappen naar het meer.

 

Zo’n dag in zuidelijke tuinen

 ik zie je dansen weer.

 

 

Marinus te Velde

 

 

Geplaatst in gedichten | Een reactie plaatsen

Thuiskomen in herinnering

Culemborg e.o 008

Het dorp zag de wolken

die schaduwen streken

langs de dijk en over de rivier,

een landschap in verandering.

 

De stad zag de straten

vol oude bedrijvigheid,

de pleinen van samenkomst,

de parken met zondagswandelaars.

 

De jaren hebben het leven verlegd

naar thuiskomen in herinnering.

Het spoor gaat over de brug

 

Ik ben op weg met haar

wandelend door de stad,

weer samen op de dijk.

 

Marinus te Velde

 

 

 

Geplaatst in gedichten | Een reactie plaatsen

Marco Polo (1254-1325)

“Misschien kijkt deze tuin met zijn terrassen slechts uit op het meer van onze geest.”

(Uit: De onzichtbare steden – Italo Calvino, 1981)

ashgabat

Marco komt nabij in Ashgabad,

 Turkmeens verleden toch betreden.

Venetiaan op weg naar Ch’in

met vader en oom,

 verhaal van twintig jaren hier gezien.

 

Na terugkeer van het Chinese hof

kwam nog de strijd met Genua.

Het gevang van deze stad vertelde Polo

 opnieuw zijn oosters avontuur,

dat Rustico getrouw noteerde.

 De beschrijving van de wereld.

 

In dienst van Kubilai Chan

de steden van zijn onmetelijk rijk bezoeken

eigenzinnige verslagen geven, verzonnen steden van de keizer vinden

megalomane paleizen, sprekend van macht, oorlog en liefde.

Zwerven door woestijnen, eilanden van geluk verkennen.

Strijden tegen ongeloof aan wat er is verteld.

 

Marinus te Velde

Geplaatst in gedichten | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Voor wie dit leest……

Deze woorden gebruikte  Leo Vroman (1915 – 2014) kort na de oorlog als titel voor een van zijn bekendste gedichten. Hij richtte zich daarin rechtstreeks tot zijn lezers: wat kan ik doen?/ Ik kan u niet bereiken.// O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen. Toch wilde hij gedreven door liefde schrijven, waarbij hij hoopte dat zijn woorden wakker gelezen werden als een lang verwachte brief. De poëzie van Vroman verlangt volgens zijn lezers betekenissen te vinden, die het mogelijk maken zich te onttrekken aan de leegte.

Vanaf mijn blog kijk ik hier naar de ster van Vroman en weet dat ik de lezer wil zijn van zulke poëzie. Als ikzelf de pen probeer vanuit mijn eigen inspiratiebronnen, hoop ik beelden te vinden die hun zin laten benaderen in wat ik tenslotte lees. De eenheid van vorm en inhoud die dan ontstaan kan zijn, wijst de weg.

Ik maak graag gebruik van variaties op de sonnetvorm, die vooral door zijn wending gedragen wordt. In Debussy bijvoorbeeld reik ik naar “het verzuimde leven” in een droombeeld, dat de werkelijke ervaring van verzuim doorbreekt. Bij de wending moduleert het sonnet naar mineur.

Maar als de pianiste Debussy speelt, komt alles weer samen….

Geplaatst in gedichten | Tags: | 1 reactie

Teunisbloem

img_0882

 

Een zomerverhaal in geel

bij schemering ontsloten

de koningin van de nacht gehoord

 haar aria gefloten.

 

Zo’n ouverture zoekt de lichte maten

voor tegenstemmen die slechts weten:

dit laatste zonlicht  voor de kelk

is van diepe duisternis bezeten.

 

Marinus te Velde

Geplaatst in gedichten, Poëzie | Tags: | Een reactie plaatsen

Burns’ landschap

Wandelen bij Assington Green 6

Ze kwam van ver, men zong

Coming Thro’  Rye Water.

Zo kende hij haar.

 

Nat schoeisel door de beek

zelden droog, ze waste

de modder van haar petticoat.

Zo ging ze aan ’t koren voorbij.

 

Dit gaf hij te verstaan

los van wie en waar.

Ontvang haar groet,

elk teken is genoeg.

 

Als je door de dalen komt,

waar je de wereld kent,

ontvang en groet, blijf nabij

een onvergetelijk lied.

 

Omarm in gedachten

een lichaam uit verleden

dat langs de granen gaat

en instemt met dit eden.

 

Marinus te Velde

 

 

Geplaatst in gedichten, landschap, Poëzie | Tags: | 2 reacties

Naar Jura

2017-05-09.jpg

Aangeland waar Orwell zijn laatste Schotse regels schreef.

Overal komen sneeuwklokjes op. Een paar tulpen boven de grond.

Enkele muurbloemen proberen nog te bloeien.

Terug naar Jura, bemind eiland voor  eenzamen

opgenomen in striemend weer, strijdbaar nog.

 

Het landschap van zijn leven

rauw in kaart gebracht.

Zo was het en niet anders.

De jaren voor dit oorlogsverblijf

hadden hem diep geraakt.

 

Hij raapt zijn zinnen bij elkaar

en vindt de glazen pressepapier

die zijn geheugen drukt,

ziet het machteloze gebaar van de moeder

dat  dreigend leed  niet zal verjagen.

 

Herstellende arbeid aan huis en hof

kan zijn benauwd bestaan niet keren…

 

Marinus te Velde

 

Geplaatst in gedichten | Een reactie plaatsen

Eerste sneeuw

IMG_0707.jpg

Nooit zag zij de vormen

van een warme wereld

in sneeuwkristallen wade

 

Na deze woorden

zocht haar reis

de kille aarde

 

die zij zag komen in het wit

doorluchtigheid in vallende sneeuw

een koningin die zich ter aarde vlijt.

 

 

Marinus te Velde Lees verder

Geplaatst in gedichten | Tags: , , | Een reactie plaatsen