Marinus te Velde

Gevaarlijke wereld van smeltend ijs, wintergasten kleumen daar wachtend op voorjaarsluchten. Geschonden steden daagden in grijs. De koude ging in …

Winters verleden

Het voorland van de nieuwe stad

die om de zuidas draait,

brengt mij ook het beeld dat Huygens schreef

die Amsteldam liet spreken

over zwijgen in verwondering

in de beslotenheid van grachten.

Ben ik de vreemdeling van wie zij droomt?

Een wandelaar in ongerepte stilte

waar vogels kunnen schuilen bij een lang gegraven vaart.

Leg aan

bij onbedorven land

hoor vogels in het groen

alsof ze wantij weren

een prelude

bij gewonnen tijd

herscheppend nog

wat anders worden zou

Hoog boven de heide

zingen leeuweriken deze morgen

hun voorjaarslied weer

bij het verlaten klooster

alsof zij ons vergezellen

naar gedachten aan komende dagen

jij en ik dwalend

naderend het negende getij

het kleppen van de klok

brengt ons naar zuidelijke oorden

bloeiende clivia’s worden aangelicht

in de zon van het middaguur

Pasen al nabij

een blauwe watervogel voor de kust

Marinus te Velde

Van tijd tot tijd heb ik gebouwd

aan wat ons resten zou

als we niet meer dromen konden

zoals in ongerijmde nachten.

Alles zou verloren zijn

als men niet tijdig wist

waarheen te gaan,

een vindplaats voor verborgen krachten.

Met velen onderweg

worden wij getuigen, woorden

fluisterend

vinden we ons terug

gedachtenbouwsels

een verhaal

Marinus te Velde

Starend omhoog

aan een tuin ontstegen

 samen in het prieel

 van loof en licht

zwervende wolken verdwenen

waar wij zaten

 een koepel zonder weerga

een schuilplaats in het lange gras

Marinus te Velde

Gevaarlijke wereld van smeltend ijs,

wintergasten kleumen daar

wachtend op voorjaarsluchten.

Geschonden steden daagden in grijs.

De koude ging in versomberd verlangen voorbij

aan groene dalen, genoeglijk zijn.

Marinus te Velde