Deze woorden gebruikte  Leo Vroman (1915 – 2014) kort na de oorlog als titel voor een van zijn bekendste gedichten. Hij richtte zich daarin rechtstreeks tot zijn lezers: wat kan ik doen?/ Ik kan u niet bereiken.// O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen. Toch wilde hij gedreven door liefde schrijven, waarbij hij hoopte dat zijn woorden wakker gelezen werden als een lang verwachte brief. De poëzie van Vroman verlangt volgens zijn lezers betekenissen te vinden, die het mogelijk maken zich te onttrekken aan de leegte.

Vanaf mijn blog kijk ik hier naar de ster van Vroman en weet dat ik de lezer wil zijn van zulke poëzie. Als ikzelf de pen probeer vanuit mijn eigen inspiratiebronnen, hoop ik beelden te vinden die hun zin laten benaderen in wat ik tenslotte lees. De eenheid van vorm en inhoud die dan ontstaan kan zijn, wijst de weg.

Ik maak graag gebruik van variaties op de sonnetvorm, die vooral door zijn wending gedragen wordt. In Debussy bijvoorbeeld reik ik naar “het verzuimde leven” in een droombeeld, dat de werkelijke ervaring van verzuim doorbreekt. Bij de wending moduleert het sonnet naar mineur.

Maar als de pianiste Debussy speelt, komt alles weer samen….