Auteursarchief: Marinus te Velde

Het voorland van de nieuwe stad die om de zuidas draait, brengt mij ook het beeld dat Huygens schreef die Amsteldam liet spreken over zwijgen in verwondering in de beslotenheid van grachten. Ben ik de vreemdeling van wie zij droomt? … Lees verder →

Leg aan bij onbedorven land hoor vogels in het groen alsof ze wantij weren een prelude bij gewonnen tijd herscheppend nog wat anders worden zou

Hoog boven de heide zingen leeuweriken deze morgen hun voorjaarslied weer bij het verlaten klooster alsof zij ons vergezellen naar gedachten aan komende dagen jij en ik dwalend naderend het negende getij het kleppen van de klok brengt ons naar … Lees verder →

De winter op Apols paneel was haar zo dierbaar.  We hadden woorden gevonden die ons omsluiten zouden. Het nieuwe jaar was aangebroken,  het werk van de schilder weer nabij in wat wij eens elkaar hadden gezegd. Dit landschap zou ons … Lees verder →

Van tijd tot tijd heb ik gebouwd aan wat ons resten zou als we niet meer dromen konden zoals in ongerijmde nachten.   Alles zou verloren zijn als men niet tijdig wist waarheen te gaan, een vindplaats voor verborgen krachten.   … Lees verder →

  Starend omhoog aan een tuin ontstegen  samen in het prieel  van loof en licht   zwervende wolken verdwenen waar wij zaten  een koepel zonder weerga een schuilplaats in het lange gras Marinus te Velde  

Gevaarlijke wereld van smeltend ijs, wintergasten kleumen daar wachtend op voorjaarsluchten.   Geschonden steden daagden in grijs. De koude ging in versomberd verlangen voorbij aan groene dalen, genoeglijk zijn. Marinus te Velde

Aan de kust van verlangen vind ik sporen die niet dagelijks worden overspoeld en raak in gesprek zonder te weten waar je bent deze ruimte heb ik gegist.   Marinus te Velde