Auteursarchief: Marinus te Velde

Hoog boven de heide zingen leeuweriken deze morgen hun voorjaarslied weer bij het verlaten klooster alsof zij ons vergezellen naar gedachten aan komende dagen jij en ik dwalend naderend het negende getij het kleppen van de klok brengt ons naar … Lees verder →

Van tijd tot tijd heb ik gebouwd aan wat ons resten zou als we niet meer dromen konden zoals in ongerijmde nachten.   Alles zou verloren zijn als men niet tijdig wist waarheen te gaan, een vindplaats voor verborgen krachten.   … Lees verder →

  Starend omhoog aan een tuin ontstegen  samen in het prieel  van loof en licht   zwervende wolken verdwenen waar wij zaten  een koepel zonder weerga een schuilplaats in het lange gras Marinus te Velde  

Gevaarlijke wereld van smeltend ijs, wintergasten kleumen daar wachtend op voorjaarsluchten.   Geschonden steden daagden in grijs. De koude ging in versomberd verlangen voorbij aan groene dalen, genoeglijk zijn. Marinus te Velde

Aan de kust van verlangen vind ik sporen die niet dagelijks worden overspoeld en raak in gesprek zonder te weten waar je bent deze ruimte heb ik gegist.   Marinus te Velde

Je danst in mijn hoofd als de wind in het bloeiende gras. Dan weet ik wat we zagen achter de bergen in blauw   de zon in rimpelend water  uitgehouwen trappen naar het meer.   Zo’n dag in zuidelijke tuinen … Lees verder →

Het dorp zag de wolken die schaduwen streken langs de dijk en over de rivier, een landschap in verandering.   De stad zag de straten vol oude bedrijvigheid, de pleinen van samenkomst, de parken met zondagswandelaars.   De jaren hebben … Lees verder →