Het vagantenpad vindt een schurende vrede om het huis
aan de oude waterweg, eertijds noordelijke grens voor de Romeinen.
Gedachten aan oorlog in alle eeuwen
brengen huis en fort hier in stilte samen.
Onschuldig landschap naar het lijkt
voor de mens in schaduwen van wereldleed.
Toch speelt er soms een violist in mineur
voor zoveel doden in geschonden steden.
Vleermuizen overwinteren in het nabije fort
dat ook bomen, planten en dieren schut,
alles hermetisch gesloten voor mensen.
Het landhuis heeft vaganten zien komen
die hun tijd herkennen in oude leegten
plekken in het struikgewas die blijven.
Marinus te Velde
