Het vagantenpad vindt een schurende vrede om het huis

aan de oude waterweg, eertijds noordelijke grens voor de Romeinen.

Gedachten aan oorlog in alle eeuwen

brengen huis en fort hier in stilte samen.

Onschuldig landschap naar het lijkt

voor de mens in schaduwen van wereldleed. 

Toch speelt er soms een violist in mineur

voor zoveel doden in geschonden steden.

Vleermuizen overwinteren in het nabije fort

dat ook bomen, planten en dieren schut,

alles hermetisch gesloten voor mensen.

Het landhuis heeft vaganten zien komen

die hun tijd herkennen in oude leegten

plekken in het struikgewas die blijven.

Marinus te Velde