Velen die hem lazen, vonden het café

waar Kafka soms voorbijging

als hij zijn vrijheid had ervaren

met de schimmen die hij schiep.

Aan Gregor was hij nooit ontkomen,

die met angst en schuld beladen was.

In een stad van duister denken

had hij de reiziger-in-stoffen op zijn rug.

Franz zag zijn vader de appel gooien

naar de kever die hij droeg en die hem

telkens weer naar huis dwong.

Uit het café klonk sobere vioolmuziek

die Gregor zou herinneren

aan de mens van goede wil.

Marinus