Een filmbeeld: bevroren wasgoed,

dode landschappen van afwezigheid,

die men niet anders tot leven wekken kan

dan in een somber hiervoormaals.

Nu ontdooien vormen tot reeksen

van eigen makelij in zachter licht gezien.

De stofjas van de glazenmaker draagt

spiegels van een andere tijd.

Vergeten wasdagen, vergeten vrouwen,

schurend ritme op het wasbord

aan de achterzijde van lange, hoge straten.

Wind waait, mist trekt op, het dooit,

stedelijke weemoed beweegt

naar allen die hier waren.

Marinus