Pas zag ik in het Van Abbemuseum (Eindhoven) de expositie die aan Piero Gilardi (Turijn 1942) is gewijd. Bij een van zijn natuurtapijten, een rivierbedding van gekleurde stenen, zag ik op film een danseres die gehuld in een weefsel van soortgelijke stenen haar dans uitvoerde.

Het hierna volgende gedicht dat Slauerhoff (1898-1936) maakte voor danseres Darja Collin – met wie hij korte tijd getrouwd was – hechtte zich voor mij aan de dans bij het werk van Gilardi.

Kon ik eenmaal toch jouw dans weergeven

in een van het woord bevrijd gedicht,

Eenmaal even vrij en lenig zweven

Als jij in de lucht en in het licht

Met je lichaam doet, dat toch niet even

Los van de aarde is als wat ik dicht,

Zich met moeite van de grond opricht,

Zwaarder dan mijn geest, en toch kan zweven.

Jij kunt met een wending, een gebaar

Woede, weemoed en geluk weergeven,

Waar ik honderd woorden over doe.

Denken is het lichtst, toch wordt het zwaar,

En de dans kan ‘t lieve lichaam geven

Ziel en zaligheid, en nimmermoe.