Lage mantelbomen blazen

een weemoedig lied voor haar

over parnassiaanse zomergasten

in een nooit gesloten badseizoen.

Bij de lege villa op het duin

verwacht zij weer – met licht

bewegen naar een nieuwe dans –

de schilder op het strand gezeten.

Achter hem het geometrische landschap,

overal de koele weidsheid

in een schaarse ochtendzon.

Een wachter die de branding schouwt,

herneemt zich aan de einder

alsof hij huiswaarts voer.

Marinus