In Wat water achterliet, zijn kleine bundel voor Gedichtendag 2004, las ik zondagmorgen, nadat ik het bericht over Rutgers overlijden had gelezen, zijn gedicht De stem van een cello.
Waaraan het geluid van een cello doet denken
de cellist Widlund vertelde me dat er
in dit instrument iets huist – een stem
een al heel oude stem waarnaar je zoekt
als je speelt en die je herkent
als je haar vindt
misschien is het dat waarom ik moet denken
aan de oudste geluiden die ik ken, zoals
neuriën, zingen, kreunen, huilen
en ook aan de kleuren van een woud in de herfst
alsof je het heimwee hoort van de cello
naar zijn plek van herkomst
Zo verwoordde Rutger Kopland zijn inspiratie, die hij nu voor ons achterlaat.
