In Wat water achterliet, zijn kleine bundel voor Gedichtendag 2004, las ik zondagmorgen, nadat ik het bericht over Rutgers overlijden had gelezen, zijn gedicht De stem van een cello.

Waaraan het geluid van een cello doet denken

de cellist Widlund vertelde me dat er

in dit instrument iets huist – een stem

een al heel oude stem waarnaar je zoekt

als je speelt en die je herkent

als je haar vindt

misschien is het dat waarom ik moet denken

aan de oudste geluiden die ik ken, zoals

neuriën, zingen, kreunen, huilen

en ook aan de kleuren van een woud in de herfst

alsof je het heimwee hoort van de cello

naar zijn plek van herkomst

Zo verwoordde Rutger Kopland zijn inspiratie, die hij nu voor ons achterlaat.