Men bouwt er zich blind een levenshuis

in het ommeland van de geest

waarin men dagelijks zijn gangen denkt

langs wat dichtbij moet blijven.

Steden hecht men aan verholen tijd,

voor dichters een bewaasd geluk

dat in de kindertijd verworven werd,

zonder namen, de glans kwam later

in het bolwerk van het voorjaar

oosterse platanen eeuwenoud

onderweg naar loverlicht.

Waar de trein niet meer vertrekt

ontmoet men soms een reisgenoot

die zonder aarzeling het woord herneemt.

Marinus,

maart 2012