De rots schiep een burcht

die over het landschap waakte

dat schilders zag komen

in illusies gevangen.

De aangekomenen genoten

een gastvrij onthaal maar zagen

hun rondgang daarna

als een oordeel verlopen.

Men wist de kerker

van het vergeten

niet meer gesloten

gehouwen verdriet

haast onzichtbaar toch

in schoonheid bewaard.

Maarten van Kessel,

maart 2009