Een verhaal voert mij mee,
onophoudelijk, ik wil het duiden
om aan doling te ontkomen
als ik de bron niet achterhalen kan.
Dan ben ik in het woud,
van een onbehagelijk verleden,
waarin ik lege huizen vind
die hun bewoners zijn vergeten.
Weer verlang ik naar het zien
van een verstild gebaar
dat wellicht afkomstig is van haar
die mij heimelijk vertellen wil
wat haar bewogen had
toen ze aangaf: volg me maar.
Marinus te Velde
