Een verhaal voert mij mee,

onophoudelijk, ik wil het duiden

om aan doling te ontkomen

als ik de bron niet achterhalen kan.

Dan ben ik in het woud,

van een onbehagelijk verleden,

waarin ik lege huizen vind

die hun bewoners zijn vergeten.

Weer verlang ik naar het zien

van een verstild gebaar

dat wellicht afkomstig is van haar

die mij heimelijk vertellen wil

wat haar bewogen had

toen ze aangaf: volg me maar.

Marinus te Velde