In zacht opgloeiende kleuren

ontkomen de bloemdijken

in het oude polderland

aan de winterse staat.

De tijd die zij schrijven

gaat onder populieren schuil,

hoog in het landschap

achter de brede zeearm.

Een verre torenspits, welen

en gaarden, stil en sober nog,

schapen, een verscholen boerderij.

Over lege landerijen

trekt alles voorbij

langs het spoor dat bleef.

Marinus te Velde

februari ‘89