Dicht bij het houten huis

draaien oude zuwen

in dit lage, ronde land

om flarden drassig veen.

Het pad slingert winters

langs geknotte wilgen

en verbleekt riet

om het mes van dorre galigaan

naar een ongerepte stilte

waar vogels kunnen schuilen

bij een nog behouden kreek.

Het huis wordt spil

voor de bewoner die tijdelijk

hier zijn wegen kiest.

Marinus te Velde