Een Penny Lane

Den Haag, Theresiastraat, 1936

 

Een straat is in mijn oren en ogen.

Ik hoor de trompet in Penny Lane

als ik de tijd zoek van de man

die zijn auto vooroorlogs parkeerde.

 

Hij liet zich bij de kapper scheren

vermoed ik. Ik ken Pauls lied

uit later jaren,  over stedelijke straten

die niet meer buiten ons bestaan,

 

steeds onder blauwe luchten

in de vlucht door jonge jaren,

 

toch een eeuwige breuk, een foto

waarbij The Last Post klinkt.

 

Marinus

Onbekend's avatar

About Marinus te Velde

Meestal laat ik mij inspireren door lange wandelingen, reizen en jeugdherinneringen. Daar probeer ik dan een bijzonder levensgevoel aan te geven.
Dit bericht werd geplaatst in gedichten, Poëzie en getagd met , , , . Maak de permalink favoriet.

Plaats een reactie