In de herfst van 1979 zwierven we weer enkele dagen door Parijs en raakten we opnieuw in de ban van de ontdekkingskoorts. In prachtig licht zagen we op een middag de sluis in het Canal Saint-Martin aan de Quai de Jemmapes niet ver van de Place de la République. Het was alsof we in een stil dorp ver van de grote stad werden opgenomen.

De sluis heft het schip

uit de macht van Parijs.

Mensen, dieren, bomen

zomen stil het zonlicht

boven het kanaal

dat onder de stad

in verwarring verdwijnt.

dichtte ik ’s avonds bij de herinnering. Het verlangen naar dichtregels zou me niet meer loslaten.

Een geestrijke stad heeft in verleden en heden overtuigende vormen en persoonlijkheden aan zich weten te binden, die er altijd kenbaar zullen blijven. Ik zoek dan ook in buurten, huizen, cafés, gebouwen, parken, verhalen, gedichten, romans, schilderijen, muziek, foto’s, films, musea, theaters en in grote en kleine geschiedenis, de mensen of fictieve personages die in dit alles leefden en leven. Een al te grote opgave, zo lijkt het, maar één verlichte ervaring tijdens de ingezette zoektocht volstaat soms voor een onvergetelijk moment dat een blijvende gedachtewending markeert. Het schilderij dat Sisley van het Canal Saint-Martin maakte – ik ontdekte dat later in het Musée d’Orsay – voegde zich daarbij.

De stilte van een landschap had ik in de wereldstad gevonden. Stad en land variëren ons bewustzijn, dat ervaringen wil verrijken door de directe realiteit een andere dimensie te geven.